Camariñas, Camariñas!
a ría do azul turqués no mar
ogallá as verbas miñas
te puideran, Camariñas, cantar
Es a terra da filigrana
da fermosura no encaixe
que a muller camariñana
ten como a mellor tecelana
Alto é o Faro Vilán
vixiante da Costa do Morte
para que os barcos teñan sorte
e arriben ao Museo do Man.
Alí fixo casa con arte
este famoso alemán
a Camelle renombrou
e tamén á pequena Arou.
A rúa bertoense do Xestal
é o berce amado, natal
de gran bonitura, si,
como Camariñas non hai tal.
Se alguén quixera mercar
Camariñas, terra sen par,
non habería capital
para este pensil con mar
As barbas poden ser afeitadas
e as longas légoas das estradas
que a Camariñas nos levan
poden ser todas camiñadas.
Pero non poden ser esquencidas
tantas graciosas xornadas
acó en Carballo vividas,
pois serán sempre lembradas.
Unhas santas monxiñas
rezan día e noite
polos de Camariñas,
Que Deus as escoite!
Acó, Lema e Lemaio
por ti sempre rezarán
tamén Vilela e Oza
non te olvidarán
Moitos amigos a xantar
con Antelo e García Gondar,
por enfermidade non pode estar
aquel vello, Xosé Pumar.
Na boca da ría,
o santuario de Muxía,
que desde alí, en boa hora,
te bendiga Nosa Señora.
Xosé Pumar Gándara