Conmovedora resulta a escena que contemplamos na igrexa ao ver a imaxe da Virxe ó pé da Cruz. Mesmo como ocorreu no Calvario.
A talla de Nosa Señora expresa dolor, interrogante ante o misterio do mal, a inxusticia da Pasión. Pero ó mesmo tempo aquel rostro manifesta esperanza, seguridade na victoria do ben, a Resurrección.
Na liturxia de María líase antes unha secuencia que deberíamos manter. Era unha meditación, un acompañamento a María na hora da suprema dolor.
O título daquela composición litúrxica é Stabat Mater, en latín. No noso atrevemento por recordar aqueles versos, imos facer unha tradución parcial á nosa lingua galega, tratando de manter a rima do orixinal latino.
“En pé está a Nai dorosa
cabo da cruz chorosa
crucificado o Fillo.
A súa alma xemente
moi triste e doente
atravesada por unha espada.
Qué triste e aflixida
aquela muller benquerida
Nai do Unixénito.
Que sufría e se doía
a boa Nai cando vía
as penas do seu Fillo.
Haberá quen non chore
cando a Nai de Cristo plore
en tan gran suplicio?
Polos pecados do mundo
Xesús sufre un profundo
tormento e flaxelo.
Viu Nai ó seu Nacido
morrendo no olvido
cando entrega o espíritu.
Cristo, cando ó ceo vas subir
danos, por túa Nai contigo ir
á palma da Victoria. Amén