A pandemia que está padecendo toda a humanidade fálanos da nosa condición de familia, que é afectada polos males que no mundo hai.
Dentro do campo do cristianismo deberamos sentir e comportarnos para acadar esa unidade, que expresamente pediu o Señor para todos os crentes nel (Xoán, XVII, 21).
Pero, como ben dixo o papa Francisco, “la Historia nos ha dividido”. E ahora aportamos ó mundo esa división que contradí á vontade de Xesucristo.
“Ecumenismo” é volver todos á casa paterna, acolléndonos amistosamente.
Hai o ecumenismo da caridade, do amor entre nós, mandamento final e superior que Xesús nos deixou coma testamento seu. Isto leva consigo o perdón ofrecido e recibido (Xoán, XV, 12-17).
Hai o ecumenismo da oración conxunta. Como fixo Xoán Paulo II en Asís, convocados líderes cristiáns e non cristiáns.
Hai o ecumenismo da teoloxía. Producíronse algún avances no estudo de teólogos das diversas ramas do cristianismo. Aquí hai que vencer moitos prexuízos, desconfianzas, que foron medrando a través dos séculos.
Hai o ecumenismo da humildade. Sen esta virtude poderiamos pensar que o proceso da unión está en que uns, “alonxados”, se arrepintan. Así non é posible que encontren acollemento.
Temos que converxer todos nun punto capital e central: Xesucristo. Quizais para iso haxa que desbotar cousas secundarias caducas, que poden impedir que cheguemos a encontrarnos na unidade desexada.
O Ano Santo Compostelán foi no medievo un exemplo de Fe compartida. Volverá selo nos nosos días.