No mes de maio de 1.941, cando abrochaban as carballeiras da Nosa Terra, naceu D. Xesús, no Casal de Rial, preto da igrexa parroquial. Aquela casa fidalga ten visión largacia cara o Val de Dubra, albiscando a igrexa de Niveiro, na outra banda do Val. Nesa mesma casa, na xeración anterior (tíos pois de D. Xesús) naceran un sacerdote, dous médicos e dous mestres de ensinanza primaria. Era, pois, unha familia talvez a máis sobranceira de Dubra.
D. Xesús, neno, veu para Buxán, cabo de seu tío e padriño, o noso párroco D. Xesús Antelo Rodríguez. Alí foi á escola. Pola acción pastoral deste párroco xurdiron alí vocacións sacerdotais que floreceron pouco despois de finado o sacerdote que sementara ese don nas almas dos fregueses. Efectivamente, finou en 1.962 e aqueles xóvenes presbíteros foron ordenados no 1.964,1.965 e 1.968. Velaquí os seus nomes: D. Xesús Antelo, D. Cándido Señarís, D. Xosé Cornes, D. Manuel Xixirei (que é o único que sobrevive). Esta promoción sacerdotal foi a gloria de Dubra e deixou gran recordo nos destinos que tiveron na nosa diocese.
D. Xesús Antelo, a pouco de ser cura, foi nomeado para exercer en Carballo e, sucesivamente, en máis freguesías bergantiñás. Por tanto, foron 60 anos de servizo sacerdotal a Bergantiños. Así era el o máis veterano deste clero. Foi tamén arcipreste de Bergantiños e Carballés do Ano. As cualidades que a Providencia puxo en D. Xesús fixeron del un instrumento adecuado para evanxelizar nos múltiples cargos que tivo.
A súa harmonía e paz interior non lle permitían tolerar que igrexas, casas rectorais… permanecesen en deterioro constante. Tiña el gusto para rehabilitar, recuperar o que podía perderse. Con facultades para o diálogo, e conversa imaxinativa, poñía de manifesto xeitos de ver os conflictos, que así podía resolver e gañar amizades. Contaba con eses carismas que o constituían un pastor efectivo, silencioso. Entendía a idiosincrasia bergantiñá!
A súa colaboración coa nosa cultura facíaa no mesmo intre da evanxelización. Nas súas igrexas resoaba sempre a lingua galega. Así a Palabra de Dios entra mellor na alma dos naturais de aquí.
Foi o gran apoio da sociedade cultural S. Campio. Os grupos de gaiteiros e bailes de Cances eran a máis esperada intervención alí onde ían.
Quedaba a derradeira e suprema lección da súa fructuosa vida. Os últimos meses foron dominados por unha enfermidade, que, se nalgúns instantes infundía esperanzas, o mal foi avanzando.
Con paciencia e sacrificio, poñíase nas mans de Dios e así subía cada día un paso máis coa súa Cruz o camiño do Calvario. Certo que contaba cos coidados da familia e médicos que se desvivían por el. Contaba coas pregas de fregueses e amigos que se interesaban acotío pola súa saúde.
Así chegou D. Xesús ás mans do Pai Eterno plenamente purificado e con grandes merecementos que Dios premiará.
Sentimos todos a orfandade que impón a súa ausencia. ¿Quedarán ermos os campos onde D. Xesús sementou a Palabra do Evanxelio? ¿Finará deserta tanta obra que el fixo entre nós? ¿Non haberá quen collendo a antorcha da Fe que el viviu, se faga cargo de seguir iluminando a mente dos cristiáns?
Coidamos que a intercesión primordial de D. Xesús ante Dios será para que vocacións sacerdotais sigan a estela que el deixou entre nós. E así, cubriríase o valeiro que hoxe sentimos.
Rematamos con esperanza.
Descanse en paz o Rvdo. D. Xesús Antelo Quintáns. Amén