Empezou isto no primeiro do 1886, cunha gran folga en chicago pedindo a Xornada de oito horas. Poucos días despois, produciuse unha matanza de obreiros e policías cunha bomba. Houbo condenas capitais. Son os chamados –Mártires de chicago-.
Nos nosos días, a Festa do traballo rememora a gran tasa de paro que temos en España. Moitos traballadores están en precario, outros emigran. Moitos fogares teñen os seus membros sen ingreso algún. Velaí o gran traballo de Cáritas, Cruz Roxa e outras organicacións como as cociñas económicas, os Bancos de alimentos. Todos cada vez máis reclamados.
Dereito, pois, a traballar e recibir un salario digno. Hoxe a condición de traballador merece os nosos respetos. Son moitos os que se definen como traballadores. Así, os do ensino, os medios de comunicación, e tantos da limpeza…todos queren titularse -traballadores- porque é un concepto que dignifica á persoa.
Mentres que rentistas, financieiros, magnates, non teñen esa veneración na sociedade. Se ben é verdade que hai empresarios, creadores de postos de traballo, que merecen a nosa consideración. Témolos entre nós: en Carballo, na Coruña…que, a pesares da crise que padecemos, eles, sabendo guiar as súas empresas, aseguran o pan e traballo para moitas familias. Precisamos destes empresarios que exercen na sociedade facendo moito ben. Crean unha familia laboral que trae paz e riqueza, como precisa este comvulso