Hai tres semanas celebramos o día de Santa María en todo o mundo, que dicían os nosos maiores. Agora temos Santa María de septembro, como se le nos vellos foros.
Volven os santuarios marianos de Galicia a estaren ateigados de devotos: Muxía, Caión, Amil, Rianxo, Bastavales, A Escravitude… Festividades que celebran o nacimento de Nosa Señora, fausto que, como di a liturxia, alegra todas as igrexas. Con razón. Nace unha meniña inmaculada, chea de gracia de Deus, porque será a Nai de Xesús e tamén Nosa Nai na vida da gracia e da Fe.
Bergantiños ten preferencia polo santuario de Caión. Aló van, desde que empeza a novena, quendas de xente nova, mocidade leda que, fan o caminño a Caión coa vestimenta de tal peregrinaxe: unha vara na man, xersei atado á cintura, gorra de beisbol, mochila ás costas.
Con tanta moitedume, aquel santuario é unha maravilla que testimonia o amor a María Santísima que abrigan no seu corazón mozos e mozas de Bergantiños. A altura do castro no que está a igrexa, o seu amplo adro, o azul dun mar que semella de extensión infinita, o arrecendo de froitas maduras, a perspectiva dun novo curso escolar, unha nova andaina, un paso máis na vida…son parámetros para valorar a incidencia desta romaría caionesa na sociedade bergantiñá e coruñesa.
Hai un canto con música do vasco Irruarízaga, melodioso, tenro, como son as súas obras, que di: Madre de amor y consuelo/ madre de nuestros pesares/ oye al que en tiernos cantares/ te da el alma y corazón.
Ojos que vieron tus ojos/nunca olvidarte pudieron/ tuyos nuestros padres fueron /y sus hijos tuyos son.
Iremos cantando a Caión.