O Santo pídenos un exame polo noso comportamento cívico. Xa temos a palabra “basuraleza” para nomear plásticos, botellas, latas… que guindamos polo noso chan bergantiñán.
Outras veces, o lume, a súa cinza, augas ferruxentas. Perdemos paxariños, herbas silvestres e o seu arrecendo.
Pero chega o S. Xoán e a Natureza loita por rexurdir. Un Sol que alumea en vertical, luz sen sombras, solpores largacios, alboradas co Sol bailando. Días largos, noites breves.
Memoramos a cultura castrexa, a mitoloxía popular nas fontes, nas pontes. Volvemos ó enramado das casas, ó lavado con auga de rosas.
Dos nosos mares, a sardiña que molla o pan.
Praias quentes, área rubia, auga azul e morna.
Os carballos con folla verde intenso, os castiñeiros dan a súa sombra reconfortante, os pinos amosan as súas mechas.
Cacharelas estalantes, laparadas brincadeiras.
Todo para recibir e aclamar ó noso Patrón San Xoán Bautista.
Amante el da natureza, da oración, da sobriedade. Alimentábase das amoras das silveiras, das froitas naturais que ofrecen os campos. Bautizaba nas augas limpas do Xordán. Foi o máis humilde “Ningún coma el, (dixo Xesús), dos nacidos no Antigo Testamento”. Explicación particular.-A frase hai que interpretala. S. Xosé e Santa María naceron antes ca S. Xoán Bautista. Pero aqueles pertencen á Economía do Novo Testamento, presidida por Xesucristo. Por iso superan a S. Xoán Bautista.
Temos, pois, o mellor Santo Patrón. El protéxenos, sexamos agradecidos.