Vai andando o Octavario pola unión dos cristiáns. A desunión que padecemos e amosamos no mundo noso, é obra dos humanos, que Xesús, Noso Señor, ben avisou:-“quero que sexades un coma o Pai e máis eu somos”.
Esta semana, S. Vicente, diácono e mártir. Vicente é vencedor; Lourenzo, outro santo mártir diácono, “é laureado” coa victoria sobre o martirio. S. Estevo é “Gloria”, nome grego. Seguramente aludindo a que este diácono mártir dixo no seu martirio, que vía os ceos abertos e perdoaba ós que o lapidaban.
Os expertos en historia e haxiografía terán que decirnos se estes fermosos nomes son impostos pola piedade do pobo cristián, ou son anteriores á santidade martirial desta triloxía de diáconos.
Os tres son venerados en Bergantiños. Vennos á memoria aquel dito nas terras de Dubra, onde hai dúas freguesías colindantes que teñen por patrón a S. Vicente.
¿Quen é aquel santo que vai por aquel carreiro?
É San Vicente de Rial que vai ver ao de Niveiro
Moi ben rimado. En Bergantiños o S. Vicente histórico e monacal é o de Almerezo, hoxe en Cospindo. Por aí chegamos a Sobrado e ó mesmo S. Rosendo, fundador.